Ciekawa jestem co właściwie sprawiło, że sięgnęliście po te gry i postanowiliście przy nich pozostać. Z tego co zauważyłam, to cała nasza grupa mocno się od siebie różni. Są tu osoby w różnym wieku, zajmujące się na co dzień zupełnie różnymi rzeczami. Chyba cała sprawa nie leży wyłącznie po stronie zamiłowania do anime, bo w końcu nie każdy, kto anime lubi, lubi także "Princess Maker" i ma ochotę bawić się w tę grę.

Ze swojej strony mogę powiedzieć, że w "Princessie" najbardziej podoba mi się sam pomysł na grę, bardzo duży wpływ gracza na zakończenie (no i ogromna liczba zakończeń), mnóstwo rzeczy, które odkrywa się stopniowo (czyli nie jest tak, że już przy pierwszym podejściu wszystko staje się jasne, ale że potrzeba często wielu prób, by coś odkryć). Gra poza tym ciągle zaskakuje i to się tyczy chyba wszystkich części, w które grałam. Np. bandytów w "Princess Maker 2" odkryłam dopiero po kolejnym sięgnięciu po grę! Przez pierwsze miesiące zabawy ani razu na nich nie trafiłam.

Mnie w PMach i innych takich grach najbardziej podoba się to, iż od naszych decyzji zależy czjeś (no, wirtualne co prawda) życie, jego (tutaj-jej) przyszłość. I to nie tylko przez zabijanie smoków, nawracanie z Ciemnej Strony Mocy, ale także przez takie małe szczegóły jak to, czy wysłać naszą "ofiarę" sprzątać dom, czy pracować na formie.

W większości przypadków podoba mi się kreska. We wszystkich przypadkach fabuła i kolosalna liczba zakończeń i eventów do odkrycia. To, że córka różnie reaguje na różne zachowania z naszej strony, że jest trochę jak prawdziwe dziecko, co stroi miny, choruje, czasem ma gdzieś to co się jej usiłuje wbić do głowy "Princess Maker" to dla mnie gry, do których chyba zawsze będzie się wracać, bo właściwie żadna rozgrywka nie jest taka sama jak poprzednia - przynajmniej w "PM 2", ale zakładam, że w pozostałych jest podobnie, tylko ja tego nie umiem przeczytać

Mnie na samym początku, gdy po raz pierwszy trafiłam na informacje o "Princess Maker 2" zaintrygowała mnogość zakończeń. "PM" całkowicie różniła się od większości znanych mi gier. Niby dostajesz jedną grę, a tak naprawdę możesz się w nią bawić dużo razy dłużej i częściej niż w inną z jednym zakończeniem. A ja uwielbiam kiedy twórcy dają graczowi alternatywny wybór. I co najważniejsze gry z serii "PM" tak szybko się nie nudzą, bo zawsze potrafią czymś zaskoczyć.

Nie ukrywam, że najbardziej w "Princess Maker" podoba mi się to, jak te gry potrafią "wciągnąć" Grafika też ma znaczenie, chociaż w przypadku drugiej części trudno mówić o kresce rzucającej na kolana - a i tak potrafiłam spędzić przy "PM 2" wiele godzin z rzędu

Podoba mi się to, że gracz wpływa na losy swojej córki, widzi rezultaty swoich działań i to, jak córka się zmienia - dorasta. Potężna liczna zakończeń (a w "PM 4" i "PM 5" także kolosalna liczba wydarzeń) również sprawiają, że do gry chce się wracać. Stawia się sobie kolejne cele, ciekawość człowieka ssie w środku i gna do podejmowania kolejnych prób. Bo może wreszcie się uda wychować tę pannicę na królową, względnie bossa mafii Bardzo podoba mi się także osadzenie gry w świecie fantastyki skrzyżowanym ze średniowieczem (no poza "PM 5", w której fantastyka wciąż jest obecna, ale w mniejszym stopniu, a realia średniowieczne zastąpiono światem współczesnym).

hmm uwaga bo sie rozpisze.
Co najbardziej podoba się Wam w "Princess Maker"?
Jest innowacyjna. Nie dosc ze sama rozgrywka jest ciekawa to jescze zakonczenie jest rozbudowane. Klasyka robienia gier, tak sie kiedys gry robilo i tak powinno sie robic.
Ale sie rozpisalem

Szalenie, rzeczywiście Aczkolwiek muszę przyznać Ci rację, "PM" ma w sobie coś z klimatów tych "starszych gier". Całą młodość (w sumie - dzieciństwo) spędziłam przy grach na Commodore 64 i choć były one dość biedne pod względem grafiki, to tzw. miodność vel grywalność była po prostu kosmiczna. Te gry miały coś w sobie i nie potrzeba było super efektów 3D, żeby na długie godziny przykuć mnie do komputera Do dziś z sentymentem wspominam takie tytuły jak "Iron Lord", "Defender of the crown", "Giana sisters", "Flimbo`s Quest"...

Co do samej "PM" to chyba jednak największe znaczenie ma dla mnie możliwość "kombinacji" służących do osiągania rozmaitych zakończeń. Samo wywieranie wpływu na życie córki nie jest tak ważne, jak efekt końcowy owego "wpływania". Pewnie dlatego "PM" cenię sobie bardziej od gier takich jak "The Sims" (wpływ na życie - owszem, ale brak konkretnych efektów).

Właśnie, "Simy" nie mają w sobie tego czegoś co ma "Princess Maker" (ja to coś nazywam "dusza"). Dobra, możemy wychować sobie całą rodzinę Simów, ale przez to gra wcale nie staje się ciekawsza. Musimy ich karmić, wysyłać do szkoły, pracy, organizować czas wolny i tak w kółko. Monotonia, która panuje w tej grze potrafiła skutecznie mnie znudzić po godzinie grania

W "Simach" zasadniczo najbardziej podobała mi się możliwość rozwoju zawodowego Jednak po wspięciu się na szczyt kariery, przekształceniu domu z baraku w rezydencję godną Carringtonów, traciłam cały zapał A "PM" jakoś mi się nie nudzi i to pomimo upływu kolejnych lat

Bo Simy były bez charakteru, nie były "prawdziwe", chyba że gracz naprawdę mocno zaprzągł do roboty swoją wyobraźnię, dodając Simom jakiejś...indywidualności? Żaden bełkot w ich języku nie zastąpi "Ohayo, Papa!" córeczki czy innych zdarzeń związanych z "żywymi" postaciami, jakie są w PMach