Princess Maker.pl

Prace nad utemperowaniem Katarzyny wznowiłem wczoraj po 23:00 i pamiętny słów Nemo o pchaniu córki w ramiona smoka, wykopałem ją na pustynię. Kaśka beztrosko rozpoczęła wędrówkę, a gdy zapadł zmrok, natknęła się na jakiegoś kolesia w średniowiecznym moherze. Grunt, że nie na żadnego przeciwnika, któremu musiałaby zademonstrować brak swoich umiejętności bojowych. Wymieniła uprzejmości (kulturę słowa należy dzieciom wpajać, nie? ) i podreptała dalej, w kierunku widniejących w oddali zabudowań, kojarzących się nieco z Chińskim Murem (ale to chyba nie ta bajka). W blasku wschodzącego słońca ujrzała duże coś [nie jestem w stanie odcyfrować tego słowa z notatek własnych]. Pomyślałem sobie, że kicha i ze zrezygnowanym wyrazem twarzy klikałem w lewy przycisk myszy oczekując na rychłe przybycie CPR (Cubowe Pogotowie Ratunkowe). Tymczasem spotkała mnie miła niespodzianka, ponieważ Katarzyna skutecznie uniknęła potyczki i "duże coś" jej nie dostrzegło. Ciekawe swoją drogą co zrobiła, może wetknęła głowę w piasek, bo innej metody ukrycia się na pustyni nie potrafię sobie wyobrazić. Ewentualnie napotkane monstrum było krótkowidzem i z wysokości głowy nie dało rady dostrzec przykurcza, którym przyszło mi się zajmować. "Dobra, szafa gra" pomyślałem i kazałem Kaśce ruszyć dalej. Przeszła sobie kawałkiem labiryntu, zajrzała do jednej skrzyni, a potem znowu zapadł zmrok i z mroku wyłonił się smok. W tym momencie zaświtało mi, że Nemo wspominał coś o "Płacisz mu za przejście". No w mordę, ale taką kasę? Wkurzony zawróciłem Katarzynę, mętnie myśląc coś o UOKiK, bo przecież to jest jakieś zdzierstwo. W blasku poranka Kaśka natknęła się na innego smoka i tym razem CPR musiało już niestety wkroczyć.

Zirytowany coraz mocniej (forsy brak, a Kaśka żre jak koń), postanowiłem przetestować umiejętności córki w zakresie sprawowania opieki nad innymi bachorami. Poszła zatem do żłobka i spędziła w nim czas zatykając uszy (tu się z nią akurat zgadzam, ale niezupełnie o to mi chodziło, by odnaleźć cechy wspólne z córką). Kolejny raz przejrzałem dostępne dla Kaśki zajęcia, za które (jak wieść niesie) czasem nawet płacą (haha). Pomedytowałem przez chwilę i w końcu uznałem, że trudno, niech się dzieje, co chce. Wysłałem córkę na cały miesiąc do pracy na farmie. Kondychy nabrała, czemu nie, ale małorolnego kolejny raz doprowadziła do rozpaczy. Mnie również. Wówczas przypomniało mi się, że na stronie czytałem coś o destrukcyjnym wpływie stresu na poczynania stworzeń zwanych dziećmi i szybko sprawdziłem poziom tego współczynnika u Katarzyny. Szczęka mi opadła, bo był istotnie dość wysoki i przez myśl mi przeszło, że na jej miejscu to bym chyba małorolnego udusił w celu odreagowania nagromadzonych emocji. Ewentualnie pogoniłbym kury. Pozwoliłem zatem Katarzynie kolejny miesiąc spędzić na szlajaniu się po ulicach. Stres zszedł, ale nie do końca. W ramach eksperymentu następny miesiąc zorganizowałem bardziej twórczo. Dwa razy wypoczynek, raz małorolny. No i wreszcie! Trzy dni przepracowała, małorolny przestał narzekać i kasę wypłacił. Zaraz potem przyszła forsa z zamku i rozpoczął się Harvest Festival, na którym Katarzyna wzięła udział w igrzyskach (turnieju?). Oczywiście dostała po dupie.

Skończyły mi się paluszki, a wraz z nimi chęci wychowawcze, zapisałem więc stan gry i oddałem się innym zajęciom. Do Katarzyny powrócę zapewne w dniu dzisiejszym

1 | 2 | 3 | 4